AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

[FarukARSLAN.]

Her ölüm aslına bakarsanız, biraz erken gelmiştir. Bununla birlikte, kahırlı mezarlıkların arasında uzun yıllardan beri yatmakta olanları selamlayarak geçerken belki rastlayabilirsiniz onlara… Bir ünlem işareti gibi, vav harfi gibi kıvrılıp kalırlar diğer uzun boylu yatanlar arasında… Çocuk kabirleri…
Çocuklar kısa boyludur.
Ve iyi ki gömüldüklerinden sonra bir daha kundaklarını açıp da bakmayız yüzlerine. İyi ki bize bakacak gözlerini güllerle kapatmışızdır. Çocuk bu: Bir an evvel uyusun! Uyusun da büyüsün sessizce toprağın atar damarlarında…
Mevlana İdris’in bu haftaki afişine bakarken sarsılıyorum. Siyah ve derin gözleriyle insanın içine içine bakan soru işaretleriyle duruyor bir çocuk ölüsü. İlk bakışta kimse ona “öldü” diyemez belki. Ama hemen başı çevresinde dolanmış ince, eprimiş, beyazlı tülbent, onun aslında ölü bir çocuk olduğunu söylüyor. Ya gözleri? Gözler size bakıyor, sizi delen iki soru işareti gibi bakışları… Mevlana İdris, onun ağzından çıkabilecek sözleri, ancak bir gülün ağırlığı altında kapanabilecek açık gözleri üzerinden kaleme almış: “Siz var ya siz…” diyor ölü çocuk… “Ötesini bilirsiniz…”
Yarım kalmış bir ahh cümlesi…
“Öte” kadar bilinmeyen başka bir sözcük var mıdır sözlüklerde? Yani “öte”, uzaktan da daha uzaktır. Bilemediğimiz sonsuz uzakların bilinebilir en yakın kelimesidir “öte”… Belki bu yüzden, emin değilim, ölülerin gittiği ülkeye, “öte dünya” deriz, “öte taraf”…
Her ölüm, bir sorudur hayata…
Peki ya ölenler çocuksa? Bir yutkunma gibi, küçük ve sözsüz bir boğaz düğümlenmesi gibi, gırtlağa oturan görünmez bir yumru gibi… Bir şey husule gelir o zaman. Vav harfi buradan doğar ve vay’ı hatırlatır bize. Çünkü ölü her çocuğun, gözü açık gitmiştir dünyadan. O açık gitmiş gözlerde, nice görülmemiş meyve bahçeleri, nice altında el yıkanmamış çeşmeler, havuzlar, yarım kalmış masallar, çelik çomaklar, uçurtma kuyrukları asılı kalmıştır çünkü. Ve anneler bilir en iyi bunu… Astıkları çamaşırları bir çırpıda kurutuveren bahar rüzgarları esmeye başladığında, onların aklına ilk önce düşen şey, gözlerini güllerle örttükleri çocuklarıdır çünkü… Dağı koysanız bir çocuğun açık gitmiş gözüne, örtmeye gücü yetmez de, bir gülden arta düşmüş zayıf bir yaprak teli, oturup yerleşiverir o küçüğün göz pınarlarına…
Gözlerine güller örtün… Çünkü o daha küçük…
Çocukların boylarına uygun küçük mermiler, küçük roketler, küçük bıçaklar, küçük elbise askıları, küçük kırbaçlar, küçük oklar yapmak lazım aslında… Ölümleri çocuklar için nasıl küçültebiliriz? Mesela Afganistan’da denenmişti, oyuncak süsü verilmiş, topaç ya da maket uçak şeklinde el bombaları dizayn etmişti yaşlı ve saygın uygarlığımız. Ne büyük bir zeka! Aaaa… Bak bir uçak… Koşup gidiyorsun, tam kanatlarından tutup, bu kadar da olmaz artık, gündüz gözü bu oyuncağı kim unutmuş burada, yaşasın! Derken… Tam “yaşasın”ın “sın”ı çıkarken erken gülmüş dudaklarından… Patlıyorsun. Paramparça oluyorsun… Afganistan’da kolu bacağı kopuk 1 milyon civarında bomba mağduru çocuk var. Ölenleri ise saymıyoruz…
Bunlar, kayıtdışı ölülerdir. Tarih kitaplarının hiçbirinin bahsetmeyeceği çocuklar…
Bir çocuğu güldürürken patlatmak kadar akıl donduracak zekanın önünde senin-benim ne hükmüm olabilir ki? İlerleme, teknik, gelişim diyoruz bunun ismine. En son çıkmış çocuk öldürme stillerine göz attığımızda, şu hep tembel Şark’ın, tüm geri kalmışlıkları da ortaya dökülüveriyor. Sahi biz bu Garp’la ve icad ettiği envai çeşit çocuk öldürme sanatıyla nasıl yarışabiliriz ki?
Ölü çocuklar tarlasına dönmüş bir gezegende yaşlanıyoruz hepimiz.
Çocukluksa, “öte”lere kaçmış, yitik bir eski zaman masalı kadar, hâlâ parlak. Onu içimize gömdük. Gözlerini güller örtüyor… Belki de sırf bu yüzden çok sıkıcı dünyanın işleri… Bilmiyorum…