AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

[Feyza]

Sükûtun Çığlıkları!...

Kitap içerisinde altını çizdiğim birkaç nölümü yazmakla başlıyıcam. Yorumumuda fazla uzatmıyıcam. Sn. M. Fethullah Gülen her bölüme, kitaba yansıttığı her kelimeye samimi düşüncelerini aktarmış. Yalnız empati kurmak gerek biraz.

İlim ve araştırma aşkı:
Bizler uzak geçmişimiz itibarıyla oldukça parla, şimdilerde ise zavallılardan zavallı birer zamanzede olmamıza karşılık; onlar o kapkaranlık mazilerinden intikam alıyormuşcasına, ellerinde ilim meşalesi fersah fersah önümüzdeler ve insani değerlerde olmasada ilim ve araştırmadaki faikiyetleriyle bize karşı caka yapmaktalar. (Ne yazık ki hala neler kaybettiğimizin farkında değiliz, farkındayız ama değiliz… Kaybettiklerimizi kazanmak için hiç bir şey yapmıyoruz. Birilerinin bizim yerimize yapmasını bekliyoruz. Beklediğimiz süre içindede kaybetmeye devam ediyoruz.)

Şafaklar üst üsteydi:
Ne soy ağacına saygı kalmıştı ne de onun meyvelerine itibar; ağacın köküne baltalar inip kalkıyor ve bin senelik mirasımız ecdada inat çöplüğe atılıyordu. Münafıklık en mergup bir (Uygun görlmeyen kelime. Yönetimle irtibata geçiniz)(Uygun görlmeyen kelime. Yönetimle irtibata geçiniz)(Uygun görlmeyen kelime. Yönetimle irtibata geçiniz)(Uygun görlmeyen kelime. Yönetimle irtibata geçiniz) halini almış ve her taraf nifakla inliyordu. Aldatma maharet sayılıyor; takiyye, profesyonel takiyyeciler elinde Müslümanları karalama adına altın çağını yaşıyordu.

Gafletle Geçen Yıllar:
Uyur –gezer gibidir gafil; yürür, fakat yürüdüğünün farkında değildir.Birşeyler yapar ama ne yaptığını tam kestiremez. Hedefsizdir, çok defa abesle iştigal eder; ederde hep yürüdüğü yollara ve içinde yaşadığı zamana yenik düşer….

…. Gafiller nimete nimet demez, ihsanı ihsan bilmez, ikaza kulak vermez;bela ve musibetlere gelince , azıcık inançları varsa onuda kadere verir ve taktiri taşa tutarlar…. (Gafil, gafil olduğunun farkına varır bir + kazandığını düşünür. Gafil olduğunu bilir ama gafletten uyanamaz, sadece içinde bulunduğu ruh halinin ismini benimser, bilir. gaflet içinde hezimete uğramaya ve uğratmaya devam eder…)

Şefkat:
Şefkatte öyle bir güç vardır ki, onunla en katı kalbler yumuşar,en mütemerrit ruhlar dize gelir ve en korkunç düşmanlıklar bile onun karşısında “pes” eder. Kini- nefreti çözecek bir iksir varsa o, şefkat; şiddeti, hiddeti düşmanlığı ters yüz edicek bir silah varsa o da yine şefkattir. Şefkat eden insan, ötelerin dilini kullanan ruhanilere eş bir gönül insanı ve cehennemler gibi köpüren öfkeleri söndürmede de manevi bir itfaiyecidir. O, şefkat lisanıyla konuşurken zulüm ve adavetin dili tutulur; yakıp yıkmaya kilitlenmiş ruhlarında eli kolu bağlanır… ve yolsuzlar yola gelir. (İnsanına göre değişir, siz ona merhametle yaklaştıkça o sizden faydalanmaya, sizin tutumunuzu kendi lehine çevirmeye çalışır. Kibirlenir kendini vazgeçilmez gibi görür. Nimetin, karşısındaki insanın yüreğindeki şefkat ve merhamet olduğunu algılayamaz. O, nimetin kendinde olduğunu düşünür ve kaybeder… benim fikrimdir.) Onunla yumuşayıp yola gelmeyenlerinde hakkından Allah gelir…

…. Bir parça zahmete katlanıp, susamış bir köpeğin susuzluğunu gideren ahlaksız bir kadının Cennet’e; aksine, evindeki kediyi aç bırakıp onun ölümüne sebebiyet veren bir tali’sizin de Cehennem’e Hazreti sadık u Masduk beyan ediyor…



Kitapta genel olarak ele alınan sistemde insanlar tarafından oluşturulan hatalara/yanlışlara sitem; çözüm yolları için de anektotlar var. Herkesin içinde biriktirdiği fakat; hep birlikte seslendiremediği/dillendiremediği yanlışlara isyan. Ortada bir çelişki yokmudur? Sistem yanlış, sistem hatalı, sistemi oluşturanlar huzursuz ve şikayetçi. Sistemin içindeyiz ve bireysel olarak yaptığımız bir çok şey birikince genel olan sorunlar meydana geliyor. Sonuç olarak sistemi oluşturan bizler bireyler, kendimizi hesaba çekiyormuyuz? Yanlışlarımızı görüp düzeltmek için çaba sarfediyormuyuz? Yoksa sadece bireyler çığlıklarını içine gömmeklemi yetiniyor? “Her doğru her yerde söylenmez” bazen çığlıkları bastırmak gerek derler. Katılmıyorum… Gerektiğinde yüksek sesle bağırmak Sükût’u çığlıklarla bozmak gerek…
Hepimize biçilmiş bir ömür, yazılmış bir kader, seçmemiz gereken yol ayrımları, içinde bulunmamız gereken ve parçası olduğumuz sebepler zinciri var. Hepsinden önemlisi uymamız gereken kurallar ve sonunda kazanmamız gereken bir sınav var. İşte burada akıl devreye giriyor…