''Mesela YANİ Mesele KENDİMİZ'' - AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

**ÜMİT-AK** · 05-30-2009, 11:15

Bir insan her şeyden bağımsızlaşa bilir mi ? Her şeyi bir kenara bırakıp kendiyle kalabilir mi? Sadece kendini düşünüp, kendinden başka düşüneceği kimsesi olmaması olabilir mi? Sadece kendine sorumlu, başka herkesten bağımsız?

Bazen hepimizin ihtiyacı oluyor değil mi? Alıp başımızı uzaklara gitmek, sorumluluklarımızı göz ardı etmek, hayatı ertelemek, biraz kendimizle baş başa kalmak…

Kendimiz olmayı özlediğimiz zamanlar… Kendimize vakit ayırmadığımızı anladığımız anlar… Biraz kendi kendimizle kalmamızı ne çok görürler bize en yakınlarımız değil mi? Onlara göre çok yakın olmanın sebebiyetinden yalnız kalmayı istememeli hatta onlarla kalmayı seçmemiz gerekir. Hatta yalnız kalmak istemeniz onlara göre sorumsuz, rahatına düşkün bir insan olduğunuzu gösterir. Onları umursamadığınızı hissederler. Oysa bilmezler ki onlarla olmaktan kendinizi unutmuşsunuzdur.

İnanmazlar sizin kendinizden çok şey verdiğinize, inanmazlar yıprandığınıza, beklide sizi yıprattıklarına…

Oysa siz hep verir, her gün dirhem dirhem azalır, yok olurken onlar hiç fark etmez, sizin varlığınızı monoton görürler. Varlığınız monoton bir hal almışken bile yokluğunuza izin vermezler.

Gitmekle kalmak arasında yaşadığınız kronik karmaşalar sizi daha çok yıpratır. Gücünüzün kalmadığını hissedersiniz. Belki gözleriniz kızarır, belki betiniz benziniz sararır ama bunu ne en yakınınızda ki fark eder ne de en uzağınızda ki…

Benliğimizin bize ihtiyacı varken, bizi anlayacak, “bizken” çekip gitmelerimizin olanaksızlığı beynimizi örümcek ağı gibi sarmışken, bilmediğimiz ne var “bizden” başka? Bilmediğimiz ne var kendimizden başka?

Gece olmazsa belki uyumak aklınıza gelmeyecek, güneş doğmazsa belki de uyanmak… Bir bebek ağlamazsa içimizdeki acılar belki hissettirmeyecek kendini… Bu masum halimizin anlamsızlığını… Belki canınız yanmasa anlayamayacaksınız yaşamak için bir nedeninizin olduğunu… Belki biri isminizi telaffuz etmese, belki birileri sizi anmasa isminizi bile unutacaksınız…

Bizi çepeçevre saran bu kalabalık âlem içinde hissettiğimiz tüm bu yalnızlıklarımız neden? Bu yürek acılarımız, bu sessiz tükenişlerimiz, bu kabuk bağlamayan yaralarımız…

**AY IŞIĞI** · 05-30-2009, 11:39

Çok hoş bir paylaşımdı teşekkürler Ümit.+

05-30-2009, 11:15	#1
Kullanıcı Adı ÜMİT-AK	''Mesela YANİ Mesele KENDİMİZ'' Bir insan her şeyden bağımsızlaşa bilir mi ? Her şeyi bir kenara bırakıp kendiyle kalabilir mi? Sadece kendini düşünüp, kendinden başka düşüneceği kimsesi olmaması olabilir mi? Sadece kendine sorumlu, başka herkesten bağımsız? Bazen hepimizin ihtiyacı oluyor değil mi? Alıp başımızı uzaklara gitmek, sorumluluklarımızı göz ardı etmek, hayatı ertelemek, biraz kendimizle baş başa kalmak… Kendimiz olmayı özlediğimiz zamanlar… Kendimize vakit ayırmadığımızı anladığımız anlar… Biraz kendi kendimizle kalmamızı ne çok görürler bize en yakınlarımız değil mi? Onlara göre çok yakın olmanın sebebiyetinden yalnız kalmayı istememeli hatta onlarla kalmayı seçmemiz gerekir. Hatta yalnız kalmak istemeniz onlara göre sorumsuz, rahatına düşkün bir insan olduğunuzu gösterir. Onları umursamadığınızı hissederler. Oysa bilmezler ki onlarla olmaktan kendinizi unutmuşsunuzdur. İnanmazlar sizin kendinizden çok şey verdiğinize, inanmazlar yıprandığınıza, beklide sizi yıprattıklarına… Oysa siz hep verir, her gün dirhem dirhem azalır, yok olurken onlar hiç fark etmez, sizin varlığınızı monoton görürler. Varlığınız monoton bir hal almışken bile yokluğunuza izin vermezler. Gitmekle kalmak arasında yaşadığınız kronik karmaşalar sizi daha çok yıpratır. Gücünüzün kalmadığını hissedersiniz. Belki gözleriniz kızarır, belki betiniz benziniz sararır ama bunu ne en yakınınızda ki fark eder ne de en uzağınızda ki… Benliğimizin bize ihtiyacı varken, bizi anlayacak, “bizken” çekip gitmelerimizin olanaksızlığı beynimizi örümcek ağı gibi sarmışken, bilmediğimiz ne var “bizden” başka? Bilmediğimiz ne var kendimizden başka? Gece olmazsa belki uyumak aklınıza gelmeyecek, güneş doğmazsa belki de uyanmak… Bir bebek ağlamazsa içimizdeki acılar belki hissettirmeyecek kendini… Bu masum halimizin anlamsızlığını… Belki canınız yanmasa anlayamayacaksınız yaşamak için bir nedeninizin olduğunu… Belki biri isminizi telaffuz etmese, belki birileri sizi anmasa isminizi bile unutacaksınız… Bizi çepeçevre saran bu kalabalık âlem içinde hissettiğimiz tüm bu yalnızlıklarımız neden? Bu yürek acılarımız, bu sessiz tükenişlerimiz, bu kabuk bağlamayan yaralarımız…

05-30-2009, 11:39	#2
Kullanıcı Adı AY IŞIĞI	Çok hoş bir paylaşımdı teşekkürler Ümit.+

Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir)