AK Parti |AKParti Forum |AK Gençlik |Recep Tayyip Erdoğan |AKPARTİ Gençlik Forumu|

Sınırlı aşk sevgiliyi sahiplenmeyi, sınırsız olanı ise sadece kendini ister.- Halil Cibran/Ermiş

Leyla cihan güzeli Mecnun’la hemhal oldu
Zamanın aynasında aşığa hayal oldu

Leyla ki,muradıydı muradı muhal oldu
Bimurad gitti Mecnun aşığa misal oldu

Hemen herkesin bir şeyler bildiği ve bilinenin dışında bir de içlerinde yaşattıkları bir Leyla ile Mecnun hikayesi vardır.Zaten dilden dile gönülden gönüle asırlardır aktarılarak zenginleşmedi mi bu hikaye?

Yiğitlik,olgunluk,asalet,mertlik ve aşkla bağlı yüreğinin güzelliğiyle gark oldu Mecnun bu masala…Ve Leyla,letafet,zerafet,güzellik ve aynı safi nitelikteki aşkıyla karşılık verdi bu çılgın sevdaya…Ve kalpler bir atmaya başladı o anda;tek bir ruh halinde…

Sonra imkansızlığın sırrı düştü aynalara;kader o anda aksettirdi kalbin saklı hazinesindeki yakut ve zümrütlerin güzelliklerini varlığa ve ruha…

Çıktıkları bu yol artık dönülmez ve ıstıraplıydı;acı verdikçe olgunlaştırıyordu ruhları…Kanayan yaraya tuz basmak gerekti bazen ya da kalbine sapladığı her mızrağı hissetmekti tek tek ve her bakışta…Belki de dipsiz ve karanlık bir kuyuya düşüp oradan haykırmaktı çarelerine;kimsesiz bir çocuğun çöl ortasındaki ıssızlığıyla…Ümitle ve saf bir niyetle…

Mecnun’a yalnız çöller eşlik ediyordu davasının yolunda;yalnız onlardı sırrına vakıf olan;ürperişlerini,coşku ve hüzünlerini paylaşan…

Leyla’nın içi titrer,kan ağlar yüreği de kimsecikler bilmez;onu düşünmediği bir anı yoktur ki keder ve ıstırap düşmesin o güzel gözlerine…Ne var ki Mecnun kadar özgür değildir;çöller kadar özgür değil…Ailesi Mecnun’a vermez onu,başkasıyla evermek isterler;bir çare;belki unutur onu diye…Bilmezler ki onun çaresi kimselerde değil…Leyla’nın gönlü meftundur aşka bir kere.Daha o ilk bakışta verdiği sözü unutacak kadar düşünmez miydi hiç kalbi kor sıcaklığındaki Mecnun’unu?Düşünmediği an olur mu ruhunu?..

Gel gelelim Mecnun’un Leyla’sı kendindeymiş; Leyla’nın Mecnun’u hep içinde… Kaderleriymiş,razı oldular vuslata erişemeselerde…

Kitaptan Alıntılar:
…
‘’RABBİM! diyor Leyla,RABBİM!Ne olur dünya gözüyle bir kez daha göreyim …Ne olur esirgeme bunu benden…Yolumu doğrult ve onu bana göster ALLAHım!

Ve Leyla düşüyor yollara.Ne nasıl döneceğini düşündüğü var Leyla’nın ne de başka bir şey.Sadece ve sadece Mecnun’u görme arzusuyla yanıyor içi…Ve bir karaltı görüyor çöllerde ararken…Onun Mecnun olduğunu anlıyor…Leyla bir yaprak gibi titriyor ve gözyaşlarına boğuluyor…Mecnun olduğu yerde öyle dalgın ki…Mecnun ilgisiz,Mecnun kayıtsız…Leylanın yüreği yanıyor …

-Ey gönlümün muradı,ey hayalim ve gerçeğim…Ruhum!Bak ben geldim…

Hayretler içinde Leyla…Leyla’nın yüreğinde kara bulutlar…Mecnun ne kadar yakın,Mecnun ne kadar uzak…

Mecnun:’’Bu akşam vakti ALLAH’ın çölünde yapayalnız niye dolaşıyorsun be kadın!Çöl tehlikelerinin bilmez misin?’’

-Seni bu hale getiren aşkını tanımıyor musun Kays? Dönüp bir bak bana ben Leyla’yım…

-Leyla mısın?Sen nasıl Leyla olursun? Leyla benim içimde… Sen Leyla isen ben kimim o zaman?Benim içimdeki ne?

Leyla hiç ummuyordu böyle olacağını, yüreği eziliyor,bir türlü inanamıyor…

Mecnun:’ ’Her kadında Leyla’dan bir şeyler bulunur ve her kadın Leyla olmak ister...Ama Leyla içimdekidir… Sonsuza kadar biriz’’

Leyla ne diller döküyor Mecnun’a ama Mecnun hiç aldırmıyor…Leyla anlıyor ki,Mecnun artık bu dünyadan değildir…yumuşuyor yüreği…Aşkının bu hale getirdiği Mecnun’a aşkı çoğalıyor Leyla’nın…Gönlü inşirah buluyor ve derin bir ulviyete dönüyor bu inşirah…

Aşklarının Mecnun’u bu halden nasipdar olmak ve onun haliyle hallenmek istiyor ALLAH’tan…ve usulca ayrılıyor sevgilinin yanından…
…
…Bir seher vakti güllere çığ düşerken,ayrılık acısıyla yandığı Mecnun’la ilk karşılaştığı günün hazzını yakaladı birden…’’Cennette gibiydik…’’diye bir cümle uzadı da uzadı Leyla’nın içinde ve iki damla gözyaşı süzüldü yanaklarından…Hatıralarından sıyrılmaya,sıkışan yüreği ve daralan göğsü sebep oldu…içinde bir kamaşma vardı…Sonra ağır ağır bir şey çekildi bedeninden,kendini iyice güçsüz hissetmeye başladı…İşte o an anladı,artık sonsuza uyanacaktı…Yüzünde bir tebessüm belirdi…Dem bu demdi;hazırdı,razıydı,umuyordu…Kendisine çok güzel bir ömür ve kader veren ALLAH’ın ismini ürpererek andı en son ve yüzünde insanı gıpta ettiren bir gülümsemeyle ayrılıverdi dünyadan…

Aklı gelip gidiyor dedikleri Mecnun o hafta haberi ve Leyla’nın öldüğünü duyar duymaz kısık sesine rağmen,Leyla diye bir çığlık attı ve düşüp bayıldı…Ayılınca yollara düştü…Bir gün güneş ufukta batınca ulaştı sevdalısının kabrine…Mezar yeniydi ve Mecnun’u bekliyordu…Mecnun ağlayarak kapandı kabrine Leyla’nın…

-Ey beni yoktan var eden ALLAHım! Diye yalvarmaya başladı…Beni de onun yanına al diyordu…Üzerine sonsuz salat ve selam olan Habibine sevdirdiğinden banada sevdirdiğin için sana şükürler olsun…Benim de canımı al ki onunla beraberliğimiz bozulmasın…

İyice fenalaşan Mecnun,bu sözleri sayıklaya sayıklaya kapandı Leyla’nın mezarına ve güçsüz nefes alışlarını orada sürdürdü…Mecnun suda bir yüz seyrediyordu bu sözleri sürdürmeye çalışırken… Suda Leyla’nın suretine hayranlıkla bakıyordu…İçinde,şimdiye kadar duymadığı güzellikte bir nağmeyle, ’’suretin aslıına çevir yüzünü’’ diye bir ses yankılanarak uzadı uzadı…Çok mutlu oldu Mecnun; söylenen söze uydu…Tattığı lezzeti tarif edecek kelimeler yoktu…Yüzünde tebessüm ötelere geçiverdi…

Asırlar öncesinden günümüze kadar dilden dile gönülden gönüle zenginleşen ve hemen herkesin gölünde taht kurmuş Doğu’nun bu büyük aşk hikayesini merhum Nusret Özcan kaleme almış büyük bir ustalıkla…Eser bir solukta okunabilecek kadar sürükleyici;ama bir o kadar da hayal ufuklarınızı zorlayacak,sizi farklı alemlere taşıyacak kadar da deruni.yazar kendi deyimiyle sadece içinde yaşattığı hikayesini aktarmış kağıda...Mecnun’u okurken ,mecnun oluyorsunuz benliğinizden sıyrılıp;bütün halleriyle…Kah ıssız bir çölde,kah o çöllerde sermest bir halde kumların içinde,kah sevgilinin yollunu gözlerken;bütün hüzünleri ve sevinçleriyle…Ya Leyla’ya ne demeli?Tarifsiz güzelliğini ve ondan hiç de az olmayan acılarına…Onu görünce hak vermez misiniz hiç Mecnun’a?..

Nusret Özcan’ın (ALLAH Rahmet Eylesin) ‘’içinde yaşayarak’’kaleme aldığı bu eserini okurken içinizde‘’Leyla’’ diye bir sayha boğulup kalabilir veya yüreğinizde bir sızı ya da yüzünüzde tatlı bir tebessüm.

Aslında konudan ziyadesiyle yorum aktardım ama belki daha fazla meraklanırsınız.. Bende bir başka siteden görerek elde ettim..Gerçekten güzel.. :-*