01-07-2009, 12:22 | #1 |
Yusuf Özkan Özburun-Son Ağaç
SON AĞAÇ
SUSKUNLUĞUMU ACEMİLİĞİME bağışla bir yaşama ustası değilim daha ne cinnetten döndü yüzüm ne cennetten bekliyorum kovulduğum kapıların ardında. Ucuz ölümler sermedim kanıma soldurmadım süzgün suda balkıyan güneşi tedirginim, ıslanıyor varlığımdan akasyalar yürüsem, çoğalıyor dalında yasak meyvalar dursam, çoğalıyor. Sürüyor dört mevsime ihanetim kutsal and’a, kutsal kitaba sürüyor yüreğimi varsıl kılan yeminim sensiz tenha kalan hayata. Sussun sussun ruhumda aforizmalar zırhsızım, kılıcım yok sözlerini karşılamaya yırttım, okutmuyor yüzünü sahte mushaflar. Bir son ağaç yalnızlığı bu, iyi bil uçurumun son çiçekleri açsın şimdi bağrında ama unutma, sakın unutma gülün rahlesinde diz kırmadım daha tohumun tekkesinde zikretmedim kekemeliğimi acemiliğime bağışla. YUSUF ÖZKAN ÖZBURUN http://1111.karakalem.net/?yazarN=28
|
|
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
04-09-2009, 21:24 | #2 |
Güncellemek istedim.. Çok özel bir şiirdir..
|
|
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|