İlhan Selçuk'a, “Size abi diyebilir miyim?” diye soran o polisi nasıl kıskandım bilemezsiniz.

Halbuki, vaktiyle buna benzer bir şeye tanık olduğumda, kıskanmak şöyle dursun, taaccüp etmiştim.

Sinema filmi çekmek için gittiğimiz Kıbrıs'ta, cumhurbaşkanlığı makamında ziyaret ettiğimiz Rauf Denktaş'a yapımcımız 'dan' diye sormuştu:

“Size abi diyebilir miyim?..”

Hiç beklemediği bu 'istek' karşısında neye uğradığını şaşıran Sayın Denktaş, onay vermek âlicenaplığını göstermiş, yapımcımız da, gönlünden geçen hitap şekline kavuşmuştu.

“Rauf abi…”

Protokolleri, mesafeleri aradan kaldıran bu samimi hitap şekli, kulağa ne kadar 'hoş' geliyor, değil mi?

Lakin, mezkur hitap şeklini öyle yadsımıştım ki, oracıkta kahkaha krizine girecektim nerdeyse. Allah'tan tedarikliydim; ceketimin cebine zula ettiğim topluiğneyi çaktırmadan elime batırarak kendimi frenledim.

Her insanın hayatında birilerine “abi” şeklinde hitap etme ihtiyacı duyabileceğini nerden bilebilirdim ki!

Tam aksine, “abi” hitabından kaytarmaya çalışırdım. Suçüstü yakalandığımda ise, “Ayıp değil mi oğlum, kaç yaş büyüğüm senden!” uyarısını alır, çaresizce boynumu bükerdim:

“Büyüksün abi…”

Uzun lafın kısası; “abi” demenin kimi zaman bir ihtiyaç olabileceğini gerçekten de aklım hafsalam almazdı.

Ta ki, Abdurrahman Bey'e muttali oluncaya kadar…

Muhterem Başsavcıma samimi, içten bazı sorular sorabilmek için, “Abdurrahman abi…” diye hitap etmeyi ne çok isterdim.

Denemedim değil, klavyemin ucuna geldi; lakin hemen vazgeçtim.

Hülasa, o kadar arzu ettiğim halde (yazıyla da olsa) “abi” demeye bir türlü cesaret edemedim.

Yazık ki yazık; yapımcımızın veya o polis memurunun medeni cesaretinin zerresi bende yok!

Keşke onlar kadar cesur olabilseydim; sizin Latif abileriniz, İlhan abileriniz varsa benim de Abdurrahman abim var, diyerek düşman çatlatsaydım.

Nerde bizde o cesaret!

Muhterem Başsavcıma, “abi” diyebilseydim, bu samimi hitap şeklinin verdiği rahatlıkla aklıma takılan şu sorucukları da sorardım:

Abdurrahman abi, derdim, el emeği göz nuru ile hazırladığın 162 sayfalık değerli iddianamende, “ulusalcı” tesmiye edilen muhteremlerin “savlarını” haklı çıkaran ne var ki, bayram ediyorlar?

AK Parti, Kıbrıs'ı Rumlara, ulusal egemenliğimizi AB'ye devretti, stratejik önemi haiz kurumları müstevlilere peşkeş çekti, mi demişsiniz? Vakıflar Yasası'nı çıkarmakla mı suçlamışsınız, misyonerlerin ülkemizde cirit atmasına göz yummakla mı?

Nedir?

Değerli iddianamende, ulusalcı zevatın AK Parti'yi eleştirme sadedinde dilinden düşürmediği lakırdıların hangisi var da, ben fark edemedim Abdurrahman abi?

AK Parti, misyonerliğe geçit verdiği veya İncil dağıtılmasına göz yumduğu için değil, bazı belediyeler marifetiyle Kur'an-ı Kerim dağıtılmasına engel olmadığı için suçlanmıyor mu?

O halde, bedava İncil dağıtan misyonerleri beşinci kol faaliyeti yapmakla tavsif eden ulusalcı muhteremler, “Bazı belediyeler özel günlerde Kur'an-ı Kerim ve ilmihal dağıtmaya kalkışmışlardır.” gibi manidar ifadelerine niçin alkış tutuyor?

Benim zavallı aklım tastamam burada karışıyor Abdurrahman abi.

Sayın Başbakanımızın, “Kopenhag kriterlerini Ankara kriterleri yaparak yolumuza devam ederiz…” ifadesiyle şekillendirdiği tavrını eleştiren liberaller, AK Parti'nin bir süredir girdiği yanlış yoldan dönerek (uzattıkları) AB ipine sımsıkı sarılmasına vesile olması bakımından, değerli iddianamene (çekinik de olsa) niçin sevinmiyor?

Ulusalcılar dillerinden düşürmedikleri iddialarından hiçbirinin yer almadığı değerli iddianamene niçin üzülmüyor?

Daha neler sorardım, neler…

Ah keşke Muhterem Başsavcıma “Abdurrahman abi” diyebilecek kadar medeni cesaretim olsaydı!

Salih Tuna - Yeni Şafak