03-31-2009, 21:02 | #1 |
Susarken BiLe Hüzün Kokuyordun..
susarken bile hüzün kokuyordun aşk saçlarından damlıyordu gözlerin uzaklarda arıyordu bilinmezi siliyordun parmaklarınla akan yaşlarını kirpiklerinde kalıyordu düşmekten korkan damlaların kaşların her zamankinden farklıydı başın öne eğilmiş utanıyordun sanki aşk saçlarından damlıyordu sen susarken bile hüzün kokuyordun yüreğinde kanadı kırık bir serçe ağlasa ruhunu teslim edecek sensizliğe oturuşundan belli gitmek üzere gelmişsin bu sözlerim evimin en nadide misafirine saatin durmuş kolunda hala ben varım nefesinde hala ismim susuyordun evet tepkisizce susuyordun sen susarken bile hüzün kokuyordun kitapların her zamanki yerindeydi masanı hiç toplamamıştım kalemin sana aşık gözlerle ağlıyordu ben hiç bu kadar yanmamıştım ayağının tozu kalıyordu sen giderken ceketinde götürdüğün bir mendildim duyuyordun hıçkırıklarımı varamıyordu cebine elin ben sözlerinin en ince sesiydim içinde fırtınalar kopuyordu göremediğim sakin sulardan geliyordun çığlıklarını gözlerinden duyuyordum bana bakarken gözlerin doluyordu ellerin ellerin düşmüyordu yüzünden gitmek istemeyen duruşunla kaçıyordun anlamlaştıramadığımız dünlerimizden saklıyordun gerçekleri seni ele veriyordu her bir zerren aşk saçlarından damlıyordu sen susarken bile hüzün kokuyordun
|
|
|
Sayfayı E-Mail olarak gönder |
03-31-2009, 21:07 | #2 |
teşekkürler güzel anlamlı şiirin
|
|
03-31-2009, 21:11 | #3 |
ben teşekkür ederim (:
|
|
Konuyu Toplam 1 Üye okuyor. (0 Kayıtlı üye ve 1 Misafir) | |
|
|