Tartıştığımız konulara bakın... Hiçbirinde esasa ilişkin bir yan yok...

Hep şekille, şemalle, zevahirle meşgulüz..
Cumhuriyet'in kurucusuna saygıyı Anıtkabir ziyareti, çelenk, rozet, fotoğraf albümü düzeyine indirgediğimiz için, mezhep inancından dolayı kendi atalarının hatta peygamberin mezarına gitmeyen Kral Abdullah'ı ve onun ayağına gitti diye Abdullah Gül'ü eleştiriyoruz; Kürt meselesini konuşamadığımız, PKK'yı halledemediğimiz için elimizin altındaki DTP'lileri dövmeye çalışıyoruz; asker bürokrasinin güneydoğuda sergilediği hata fazlaca göze batmaya başlayınca yayın yasağı getiriyoruz; türban konusunu çözemediğimiz için...
Dert olarak önümüzde duran konuların özüyle meşgul olmak meşakkatli bir iş olduğu için, her konuyu magazinleştirmeye eğilimliyiz... Sıkıntıların çözülüp çözülmediğinin fazla umurumuzda olduğunu da sanmıyorum... Hatta konuşma, sohbet mevzu kaybolmasın diye çatallı hallerin son bulmasını istemiyor olmamız bile mümkün.. Ne Atatürkçüsünde ne İslamcısında, ne AB yanlısında ne karşıtında, ne PKK'lısında ne Türkçüsünde, ne türbanlısında ne türbansızında samimiyet olmadığı için Karagöz perdesinde gibiyiz..
Görünen o ki; üzerinde ittifak ettiğimiz hiçbir şey yok değil, var: para!.. Para gelsin yeter ki, nereden gelirse gelsin, para olsun da nasıl elde edilmiş olursa olsun.. 'Üzümü ye, bağını sorma' ya da 'Bal tutan parmağını yalar' lafları 'imanın esasları' diye sunulsaydı herhalde ancak bu kadar uyulurdu... TV kanallarındaki kadın programlarını açın izleyin... Birilerinin o yayınlara pespayelik demesi caydırmasın sizi, toplumun içinde bulunduğu halin gerçek fotoğrafı var oralarda.
Herkesin kendi işini avukata verip başkasının işiyle meşgul olduğu bu harami tablosunun tek trajikomik yanı, ortalıkta onur, gurur, haysiyet, saygınlık, ahlak, dürüstlük lafından geçilmiyor olması... Bu kelimelerin içinde yer almadığı cümle çıkmıyor neredeyse ağzımızdan ama motor yağı dökülmüş zemine düşen su damlası misali üzerimizde durmuyor faziletli laflar, akıp gidiyor..
Karışan görüşenimiz olmasa bizim bu halimizden şikâyetimiz yok aslında... Altta kalanın canı çıksın düzeni işimize geliyor.. Ama ne yazık ki, bizi kendi halimize bırakmıyor hariçten karışıyorlar!.. Dışımızdaki dünya biliyor elbette gerçek çehremizi. Bu durumumuz onlara zarar vermese lafını bile etmeyecek adamlar.. Türkiye'nin problemleriyle, daha doğrusu problemlerin gerçek boyutuyla değil gölgesi, minyatürü, karikatürüyle uğraştığının farkındalar. Bunun için, zorda kalınca, çözüm diye bizim hoşumuza gidecek fanteziler, hayal planlar falan öneriyorlar... Nitekim hatırlayın, başbakan başkanlığında kalabalık heyetle ABD'ye gittik ve 'İstediğimizi aldık' diye döndük... Oysa Genelkurmay 2. Başkanı gezinin İtalya durağında gazetecilerle sohbet ederken 'Yeni bir şey yok aslında bir tür kırmızı telefon bağlantısı kurulacak' diye tarif etti ne aldığımızı...
Elbette Batı'nın endişesi 'Ne olacak bu Türklerin hali' değil; onları Türkiye'yle ilgilenmeye sevk eden sebep; saadet zincirinin kırılması olasılığının bulunup bulunmadığı.. Türkiye en çok kazandıran ülke olmayı sürdürdükçe adamların bizim tiynetimizden rahatsızlıkları olmayacak..
Bu hal sür-git böyle devam eder mi, sanmam... Bir noktada inceldiği yerden kopar ip.. Neresinden inceldiği de meçhul değil... Bir şey olmaz, bir şey olmaz, diye diye gidiyoruz şimdilik; ama akıbet belli, kopacak!..
Kopunca ne olur derseniz; tuzu kuru olan için 'Elle gelen düğün bayram' olabilir, ama geri kalanlar o zaman görür gerçek yas neymiş, gerçek acı neymiş... Kahrederiz, dövünürüz elbette, haklı da oluruz başımıza gelene isyan etmekte; ama birileri çıkar ve bugünleri hatırlatır... Ogün itiraz edebilirdin, söz sana geldiğinde ne dedin, diye sorarlar adama...


AVNİ ÖZGÜREL
ZAMAN