Böyle küçük düşünmeye gerek yok kardeşim. Biz nerden biliyoruz o babanın gönül rızasıyla o çocuğun o an orada bulunduğunu?
Belki ondan habersiz , arkadaş çevresinden dolayı karışmıştır bu olaylara?
Bunun ne senin anlattığın gibi ne de benim anlattığım gibi olduğunun kanıtı yok. Ben varsayımla , sen kesin bir şekilde konusuyorsun.
Sence bunun neresi adil?

Kaldı ki böyle bir durum var diyelim. Yani o polislerin çocuğu kovalarken , babasını vurmak da neymiş?
Bu şekilde mi barışı sağlayacaklar?
Bu şekilde mi o taş atan çocuklara , polisi askeri devleti sevdirecekler?

Eğer mantık buysa , yanlış yoldalar. Bu şekilde barış falan gelmez.
Fakat ben çok fazla acımasızca davranmayacağım. Onların yaptığı genellemeyi yapmayacağım.
Çünkü bu tür bilinçsiz polisler pek nadirdir. Genelleme yapmak büyük haksızlıktır.
O polisler için öncelikle doğru düzgün bir düzenleme yapılması gerek.

Madem adamlık belledin bir iş yaptın hiç değilse adam gibi yaptığının arkasında dur...
Yazıklar olsun diyorum...merak ediyorum acaba çocuğu yakalasa kim bilir neler yapacaktı?7 yaşında bir çocuk bu 7 yaşında daha yaptıkları günah bile sayılmıyor bumu olmalı yapılan?

Hasan yedi yaşında.
Kapının önünde oturmuş karpuz yiyor. O koca karpuz dilimi onun ellerine sığmıyordur, kara bir kuzu gibi kafasını karpuza gömmüş sularını bileklerinden akıtarak ısırıp, çekirdeklerini de bitirim bitirim dişlerinin arasından kaldırıma tükürüyordur.
Bir şeyler düşünüyor olmalı o sırada.
Ya bir mahalle maçını, ya jantları nikelajlı bir bisikleti, ya da kimbilir belki de sınıfta saçını çeken o yaramaz kızı.
Aniden sokağa koşarak birileri giriyor, peşlerinde korkutucu kara kasklarıyla, elleri coplu polisler.
Hasan korkup evin içine kaçıyor.
Ama korkusuna rağmen yarısı ısırılmış karpuzu da elinden bırakmıyor.
Polisler de peşinden giriyorlar Hasanların evinin avlusuna.
“Terörist” Hasan’ın kendilerine “taş attığından” ya da “örgüt üyesi olduğundan” şüpheleniyorlar demek ki.
O sırada içeride uyuyan babası oğlunun sesine uyanıp dışarı fırlıyor.
Polislerle karşı karşıya geliyor.
Oğlunun korktuğunu görünce çok hiddetlenmiş olmalı, polislere “ne yapıyorsunuz” diye bağırıyor herhalde.
Polislerden biri de silahını doğrultup Hasan’ın babasını alnından vuruyor.
Baba, şimdi komada.
Alnından vurulan baba, kardeşi öldürüldüğü için Güneydoğu’dan Mersin’e göç etmiş.
Ama bu ülkede onun gibilere kurtuluş yok.
Onlar sahipsizler.
Onlar gazetelere haber olmayanlar.
Onlar hesabı sorulmayanlar.
Onları bir mezrada roketle patlatabilir, bir piknikte ensesinden vurabilir, bahçesinde tarayabilir, bir hapishane avlusunda basket potasına asabilirsiniz.
Kimse aldırmaz.
Zengin değiller, ünlü değiller, bir bildikleri, tanıdıkları yok.
Cenazelerine bir iki akrabadan başkası katılmaz.
Gömülür ve unutulurlar.
Biz, onları unutturmayız.
Biz onları unutmayız.
Bu ülkede bir çocuğa dokunulduğunda, bir çocuğa kötülük yapıldığında, bir çocuk öldürüldüğünde, korkutulduğunda, biz varız.
Biz aslında sadece bunun için varız.
O sahipsizler için varız.
Elimizin yettiği, gözümüzün gördüğü, kulağımızın duyduğu her vahşetin peşine düşeriz.
Birisi bir çocuğa, bir sahipsize, bir kimsesize kötülük ettiğinde, kötülük etmeyi düşündüğünde korksun istiyoruz, “bunu şimdi yazarlar” diye içlerine bir korku düşsün istiyoruz.
Kötülük eden her kim olursa olsun, ne kadar güçlü olursa olsun, karanlıkların içine saklanmakta ne kadar mahir olursa olsun, onu bulup ortaya çıkartmak, hesabını sormak istiyoruz.
Bu ülkenin sahipsiz insanları, başlarına bir dert geldiğinde bizi arasın istiyoruz.
“Taraf diye bir gazete varmış, kimsenin sahip çıkmadıklarına sahip çıkarmış” desin istiyoruz.
Bizim hayalimiz, isteğimiz, varlık nedenimiz bu.
Sahipsizlere kimsenin dokunamayacağı bir ülke olsun burası istiyoruz.
Hasan oturmuş karpuz yiyormuş.
Yedi yaşında bir oğlancık.
Babasını vurmuşlar.
Anayasa’nın değişmesini, barışın olmasını, demokrasinin gelmesini, ordunun ve yargının vesayetinin sona ermesini bunun için, bu sahipsiz insanlar, bu sahipsiz çocuklar sahipsiz kalmasınlar diye istiyoruz.
Kimse onları korkutamasın, canlarını yakamasın, öldüremesin diye istiyoruz.
Canı yanan bir çocuğun haberini eğer bir gün bir başbakanın, bir politikacının, bir generalin sözlerinden daha küçük görürsek sayfamızda, o gün bize lanet edin.
Ama emin olun öyle bir gün olmayacak.
Ey bu ülkenin sahipsizleri...
Biz olduğumuz sürece sahipsiz değilsiniz.
Sizinle biz birbirimizin sahibiyiz.
Babası bir iyileşsin, Hasan’ın kapısının önünde karpuzunu yerken bir resmini çektirip altına da “Hasan’a dokunanı yakarız” diye yazacağız.
Yedi yaşındaki Hasan sizden değil, siz Hasan’a dokunmaktan korktuğunuzda biz rahat edeceğiz.

[email protected]



KUM SAATİ 18.08.2010
Ahmet Altan
Ey siz sahipsizler...

polis salak değil diyorsunuz
ve baba çocuğuna sahip çıksaydı diyorsunuz
haberi tam olarak okurmusunuz.
çocuk yedi yaşında ve baba çocuğunu korumak için vurulmuş
çocuğunuz var mı yok mu bilmiyorum ama çocuğunuz olsa ve böyle bir yerde oturma mecburiyetinde olsanız o çocuğu her saniye yanınızda mı alıkoyarsınız. anlayamadım.

çocuğun elinde karpuz kaçtığına göre sokağa git eyleme karış dememişler. benim bildiğim çocuğun sokakta oynaması en doğal hakkı

hırsız tam olak kim
düşünebiliyormusunuz ben sizin söylediğiniz hırsız durumuna düşmemek için yazmam oya yaparken bile şu 3 rengi çok istediğim halde yan yana getiremiyorum.

şehitlerimizin kan rengi: kırmızı
tevhit bayrağımızın rengi:yeşil
altın toprağımızın remzi olan :sarı

çünkü bu 3 rengi yanyana getirdiğimde sizin bakış açınızla eylem yapılan bir sokaktan geçmem bile hırsız durumuna düşüyorum