Dilimizde kullandığımız birçok kelime vardır ki manasını kesinlikle bildiğimizden kullanıyoruz değiliz. Kimi kelimeleri aslında ifade ettiği mananın aksine bir niyetle kullanmaktayız. Sözünü edeceğimiz (tesadüf) kelimesi de bunlardan biridir.

Tesadüfte şuursuzluk hesapsızlık ve başıboşluk vardır. “şu hadise tesadüfen şöyle oldu bu hadise tesadüfen böyle oldu” gibi...

Bunu söyleyen zata sorsanız:

- Siz kainatta başıboşluk olduğunu kabul edebiliyor musunuz?
Hadiseler vak’alar başıboşluktan mı zuhur ediyor yoksa hepsinde ince bir hikmet kesin bir maksat mı vardır?

Muhatabımız hemen diyecektir ki:

- Asla kainatta başıboşluk yoktur. Her hadisenin altında bilmediğimiz nice hikmet ve maslahatlar vardır.

- Öyle ise hikmetsizlik ve başıboşluk manasına gelen tesadüfü neden kullanıyorsunuz?.....

Bir ayeti kerime bizlere ışık tutuyor:
“... Denizde karada ne cereyan ediyorsa ALLAH’ın ilmi dahilinde cereyan ediyor. Bir yaprak düşmez ki ALLAH’ın ilmi dahilinde olmasın!.” Enam 59 .

Anlaşılan tesadüfi sandığımız kainat hadiselerinin hiçbirinde tesadüf yoktur. Bir yaprağın düşüşünde dahi.

- Ya ne vardır?

- Tevafuk.. Muvafık olmak münasip düşerek cereyan etmek bir ilahi maksat bir ilahi hikmet için cereyan etmiş olmak... Bunun içindir ki kelimeleri yanlış manada kullanmak istemeyenler tesadüfü terk eder tevafuku tercih ederler.

- Tevafuken böyle oldu tevafuken şöyle cereyan etti diyerek her hadisenin altında bir ilahi hikmet Rabbani maksat ararlar. Yaratandan alakasını kesmek gibi bir dalgınlığa düşmezler