ZİNDANDAN MEHMED’E MEKTUP
Zindan iki hece,Mehmed’im lâfta!
Baba katiliyle baban bir safta!
Bir de,geri adam,boynunda yafta...
Halimi düşünüp yanma Mehmed’im!
Kavuşmak mı?...Belki...Daha ölmedim!
Avlu...Bir uzun yol...Tuğla döşeli,
Kırmızı tuğlalar altı köşeli.
Bu yol da tutuktur hapse düşeli...
Git ve gel...Yüz adım ...Bin yıllık konak.
Ne ayak dayanır buna,ne tırnak!
Bir âlem ki,gökler boru içinde!
Akıl,olmazların zoru içinde.
Üst üste sorular soru içinde:
Düşün mü,konuş mu,sus mu,unut mu?
Buradan insan mı çıkar,tabut mu?
Bir idamlık Ali vardı,asıldı;
Kaydını düştüler,mühür basıldı.
Geçti gitti,birkaç günlük fasıldı.
Ondan kalan,boynu bükük ve sefil;
Bahçeye diktiği üç beş karanfil...
Müdür bey dert dinler,bugün “maruzât”!
Çatık kaş...Hükümet dedikleri zat...
Beni Allah tutmuş,kim eder azat?
Anlamaz;yazısız,pulsuz,dilekçem...
Anlamaz;ruhuma geçti bilekçem!
Saat beş dedi mi,bir yırtıcı zil;
Sayım var,maltada hizaya dizil!
Tek yekûn içinde yazıl ve çizil!
İnsanlar zindanda birer kemmiyet;
Urbalarla kemik,mintanlarla et.
Somurtuş ki bıçak,nâra ki tokat;
Zift dolu gözlerde karanlık kat kat...
Yalnız seccademin yüzünde şefkat;
Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan,sen öp seccadem!
Çaycı,getir,ilâç kokulu çaydan!
Dakika düşelim,senelik paydan!
Zindanda dakika farksızdır aydan.
Karıştır çayını zaman erisin;
Köpük köpük,duman duman erisin!
Peykeler,duvara mıhlı peykeler;
Duvarda,başlardan,yağlı lekeler,
Gömülmüş duvara,baş baş gölgeler...
Duvar,katil duvar,yolumu biçtin!
Kanla dolu sünger...Beynimi içtin!
Sükût...Kıvrım kıvrım uzaklık uzar;
Tek nokta seçemez dünyadan nazar.
Yerinde mi acep,ölü ve mezar?

Yeryüzü boşaldı,habersiz miyiz?
Güneşe göç var da,kalan biz miyiz?
Ses demir,su demir ve ekmek demir...
İstersen demirde muhali kemir,
Ne gelir ki elden,kader bu,emir...
Garip pencerecik,küçük,daracık;
Dünyaya kapalı,Allah a açık.
Dua,dua,eller karıncalanmış;
Yıldızlar avuçta,gök parçalanmış.
Gözyaşı bir tarla,hep yoncalanmış...
Bir soluk,bir tütsü,bir uçan buğu;
İplik ki,incecik,örer boşluğu.
Ana rahmi zâhir,şu bizim koğuş;
Karanlığında nur,yeniden doğuş...
Sesler duymaktayım:Davran ve boğuş!
Sen bir devsin,yükü ağırdır devin!
Kalk ayağa,dimdik doğrul ve sevin!
Mehmed’im,sevinin,başlar yüksekte!
Ölsek de sevinin eve dönsek de!
Sanma bu tekerlek kalır tümsekte!
Yarın,elbet bizim,elbet bizimdir!
Gün doğmuş,gün batmış,ebed bizimdir!
NECİP FAZIL KISAKÜREK(1961)

Cok sevdigim Üstadımızın bir siiridir..Bir hapishane şiiri bu kadar guzel anlatılamazdı sanırım.Her cumlesı o kadar guzel secılmıs kı..Ustadımız nur içinde yatsın...


Beni kimsecikler okşamaz mâdem;
Öp beni alnımdan,sen öp seccadem! Bu kadar guzel bır beyit olabilirmi Hic bır zaman namaz kılarken benı alnımdan öptugunu dusunmemıstım.Ustadım o kadar guzel demıskı ınsan mutlu oluyor bunu dusununce..


Aynı zamanda basbakanımızda kasetinde seslendırmıstır ama beni en cok Turkce olimpiyatlarında Amerika elemelerinde Saida Jeffersonun seslendırmesı etkilemıstır..