Bir annenin gözünden çocuk yetiştirmesini inceliyelim.Doğdunda o kadar sevinmiştim ki.Geceleri kalkar hatta hiç uyumaz yanına gelirdim o küçük kalbin atıyormu nefes alıyormusun diye seni izlerdim.Günler haftaları,haftalar ayları kovaladı.Büyüdün seni aşıya götürdüğümde bakamazdım sanki sana yapılan o iğne kalbime saplanan bir hançer kadar acı verirdi bana.Hayatımın en güzel zamanlarını senle geçirdim büyümeni izlemek bana inanılmaz bir heycan veriyordu.Seni gözümden bile sakınarak büyüttüm.Okul zamanı geldi açttı hiç ağlamadın seni o ilk sırana koyduğumda,ama ben seni orda bırakıp gittiğimde bile içime kor düştü.Seni bu kadar severken,büyüdün lise de haylaz bir çocuktun yine de seni ilk günkü kadar sevdim.Evet artık bir yetişkindin .Yirmili yaşlarına geldikçe içimdeki endişe arttı.Evet işte o an VATAN SAĞOLSUN DİYİP oğlumu okul sırasında bile bırakamazken 18 ay ondan ayrı kalacaktım üstelik askeriliğini Hakkari'de yapacaktı korkmuyordum Salih kendi korkur diyordum.Bir gün Ayşe hanımlardan geliyordum apartmanın kapısında ambulans ve jandarmalar vardı kalbin ilk defa o kadar hızlı atmaya başladım kapı da bir asker Salihiim diye boynuna atladım ama o salih değildi Salih'im gece çıkan çatışmada KAHRAMANCA VATANI SAVUNMUŞ VE ŞEHİTLİK MERTEBESİNE ULAŞMIŞTI.Duyduğumda benim duygularımı kimse bilemezdi yüreğim parçalandı sanki.Ama başım dikti benim oğlum VATANI İÇİN ÖLDÜ,VATAN SAĞOLSUN......



ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ
NE MUTLU TÜRK'ÜM DİYENE




İşte bir anneyi evladını bu kadar çok severken ondan hayatınınn baharında koparanlar utansın.VATAN SAĞOLSUN gerekirse bizde gider kahramanca savaşırız.BURDAN BÜTÜN ŞEHİT AİLELERİNE SABIR DİLİYORUZ.Şehitlerimizi unutmayalım....