Soğuk bir sessizliğin içinde yalnızlığımı tüketiyorum bu gece. Tüm ışıklar sönük, yağmur haricinde tüm sesler kayıp. Saatin tik takları bile durmuş, yağmursa her zamanki ezgisini mırıldanıyor. Sabahın olmasını bekliyorum karanlıklar içinde, biçare...

Bu gece her zamankinden daha fazla ızdırap çekiyorum, dört duvar daha fazla kapanıyor üzerime, üşümelerimse dönüyor titremelere. Elime aldığım her şey, gözümün iliştiği her ayrıntı koyu bir yalnızlığa çalıyor; oturduğum yerde daha da büzülüyorum.

İçimde dindiremediğim bin bir fırtına kopuyor. Kalbim her zamankinden daha fazla sızlıyor. Göz kapaklarımsa biriken yaşları dışarı koy vermiyor, içime akıtıyor; akıttıkça tükeniyorum.

Zaman geçiyor acımasızca, hayatı tüketiyorum. Kulağımda bir veda şarkısı çınlarken kaygısızca veda ediyorum herkese. Her biri el sallarken sislerin ardından; hüznüm, ben ve yalnızlığım karşılık veriyor... Yüzümde acı bir tebessüm, ölüyorum!

ERDEM KEPENEK

Bu epeyi bir tuhaf oldu. Girişi tamam devamı da tamam ama sonu pek güzel gelmedi. Bunu bir kurgu olarak düşünüyorum. Hayatın hangi bölümünden kesit seçeceğinizi iyi belirliyorsunuz ve o kesite biraz da kurgu katarak hoş çalışmalar üretiyorsunuz. Tebrikler, şiirlerinizin devamını bekleriz.