Bu hasret burada bitmeli
Kıyamet gibi karşımda duruyor her sabah
İki kaşımın ortasında yani
Hilali bir tutkunun sabahın da
Kavuşmuyor ellerim
Ölümsüzlük değilse de yalnızlık
Korkuyorum

Bir şey var acıdıkça çoğalan
Çoğaldıkça acıyan bir şey
Kafamı duvarlara vursam da
İçimden çıkmayan bir şey
Bilsem de, bilmeyen için
Soruyorum

Ellerimi bırakıyorum ırmaklara
Parmak izlerimin kusurunu gizliyorum
Oysa bakışlarımdan biliniyorum
Geceye yakındır duruşum
Kalemi tutuşumdan belli
Yasaklanıyorum
Ya da saklanıyorum
Kelimeleri yutkunuyorum birer birer
Susuyorum...

Nasıldı yaşamak
Sapantaşlarıyla uyanmak mıydı bayramlara
Yüzüne doğru açmak mıdır ellerini bir imsak vakti
Gökyüzünü basar gibi sineye
Yanmak mıdır
Kınanmış bir düşün peşinde yarınlara uzanmak mıdır
Bilmiyorum...

Sessizliğini dinliyorum duvarların
Kıskanç öykülerini ve masallarını insanların
Taşın yardığı başları
Bir de taşın sardığı bağırları
Başımı yaslıyorum taşlara
Bir tek onlar tutuyor yumruklarımı
Tesbih gibi diziyorum acılarımı
Ve kartpostallarını umutlarımın
Bilinmeyen adreslere yolluyorum
Ümit ölmeden bitmez diyerek
Besmeleyi çekip kınından yeniden başlıyorum
Bir semazen misali aşkın yörüngesine doğru
Bir NEY’in sesiyle
Bir Ben Sana doğru
Dönüyorum...
Dönüyorum...
Dönüyorum...

17.06.2006
Melek Zeynep Bulut