Yollara Düşen Düşler
-Ömer Karaoğlu'na

Senin sevdana çarpılanların
Öfkesi yansır zulüm çağına

Zamanlar içinde bir zaman adı
Muştular taşır gece ardına

Hira'da bir haber geçer toprağa
Şafaklar ağar onun adına

Hicretle yollara işlenen sevda
Yetiştirmeli zamanı senin çağına

Eller gönüller konur üstüste
O'nun adıyla O'nun adına

Şafaklar ağartan gözyaşlarıyle
Mersiye yazılır gül sevdasına

Düşler bağışlar haberin senin
Çağın gülyüzlü çocuklarına

sır

gözlerine göz koymuşum
beni de sayfana kazırsın diye
dualarım senin ile sabahlar
umar geçitleri senle geçmeyi
sana bensiz bir noksanlık erişmez
ya sensiz ben neyleyeyim o günde

alabora

akşam sahipsiz değil hüzün akşamsız değil
bu yürekte bu sızı hesaba gelir değil

açık denizlerdeyim fırtınam eksik değil
yelkenim alabora limanım belli değil

kervanını yitirmiş kanatsız bir göçmen kuş
kanıyor kanatları yönleri bellli değil

yücelmiş söz dağında suskun kalmış sözcükler
gürültü kesmiş yolu söylevler belli değil

kar ve zaman

adın yavaş yavaş erir
değer ellerine yabancı diyar
yakını yanında yakınca zaman
takılır gökyüzüne kalır ihtiyar

keskin bıçakların yere düşüşü
zaman mı içti tüm nehirleri
ipini koparmış evsiz gökyüzü
uçurtma sanırsın yorgun gözleri

yaslan geçmişin geçen dağına
akrep yelkovanı boğdu denizde
yerinde ağaçlar dururken yeşil
nereye koşuyor bu sarı nehir

ahmet mercan

takvimsiz şubat

bu devir lisan üstüdür
sana nasıl anlatsam
yas tutar tüm sözcükler
paletler cümle keser
güne önce güneşten
siyahın sesi girer
söze kurşun akar
denize kirli niyet
korkudur alınır satılır
sana nasıl anlatsam
buğdaysız başaklar
uçmayan kuşlar
göktendir diye
suya düşen yıldızın
saçlarını yoldular

bir boğanın gözlerinde kırmızı
daha masum ölüm sonrası sözlerden
genelgelerle açmaz çiçekler
kurşun yağmura işlemeş
bilinmedik bilmeceleri yoktur
fakat bunu bilmezler

an kara
tüm zamanlar kara
lisan üstü anlatılmaz
yüreğinin yerine
güvenirse insan namlulara
taş taşırda güneş yolunda
sükût düğmelerini
çözer uçurumlara

güvenirse insan namlulara
anlamın içi barut
gökyüzü çöl
atar kendini sarı sulara
yüreğinden telaşla kaçıp
insan / sığındığında namlulara

Şifre Bir

Bu Hüzme başka
Pencereni terk et ey çocuk
Bizi bize dokunan zamanla anla
Bıçak gibi içimizde yürürdü yıllar
Dilimizde kelepçe ayağımızda pranga...