Edep edepsizlerden öğrenilir !

Edebinle konuş,
Edebinle otur,
Edebinle dinle…
Kısaca edebini takın yeter…

İşte bütün mesele bu, eğer bu “edep” duygusu tüm dünyada olsa;
Ne savaş olur, ne kavga
Ne boşanma olur, ne ayrılma
Ne kibirlenme olur, ne alınma…

Edep edepsizlerden öğrenilirmiş, eskiler öyle diyor.
Ahlak da ahlaksızlardan…
Yine eskilerin tabiri ile “ar damarı yırtılması” böyle bir şey mesela.

Şu son 15-20 yıl kadar “edepsizliğin” bu kadar prim yaptığı bir dönem yaşanmadı…
Tartışma programlarından, sanatçıların atışmasına, siyasilerin söylemlerinden, köşe yazarlarının yazılarına kadar düzeysizlik diz boyu…
Edebiyat edep kökünden gelmesine rağmen; en meşhur edebiyatın birçok dalında bile acı ama durum aynı kıvamda…
Örneğin sesi sanatı ne kadar “muhteşem” olursa olsun bir sanatçı eğer ‘edep’ kavramından yoksun ise onu ne kadar severseniz sevin, saygı duymazsınız…
‘Karakteri beş para etmez ama ne güzel okuyor/oynuyor’ dersiniz en fazla.
Oysa fikri fikrinize uymasa bile karşınızdakinin “edepli” duruşu sizi de hizaya sokar.
Edep böyle bir şey aslında.

Türkiye’nin en çok tanınan sanatçılarını ya da en çok ekranda gördüklerinizi bir an gözünüzün önüne getirin, sanatından çok, lekelenmiş “özel hayatı” ilişir gözünüze.
“Ar dünyası değil kâr dünyası” deyimi de zannedersem burada tam yerine oturur…

Edep duygusu; içinde kişisel ahlaktan toplum ahlakına kadar “ar duygusu” olan her şeyi kapsar.

Kaçıncı birlikteliğini yaşayan tertemiz bekar kız ve oğlanlarımız…
Kameralara ‘bip’lenerek höykürerek yansıyanlarımız…
Ayrıldığının ertesi ayında bilmem kaçıncı balayına çıkanlarımız…
Şöhretini kullanarak çocuğu yaşındakilerle evlenen, sonra “eski eşi” kimliğinden başka elinde hiçbir şey kalmayan zavallılarımız…
Ülkenin ahlak seviyesini binlerce kez alaşağı edip sonra da “yardım konserlerinde” akladıklarımız, avuçlarımız patlayıncaya kadar ihtirasla alkışladıklarımız…

Bunları benim isimlendirmeme sanırım gerek yok -ki örneklendirmeye kalksam o da benim edepsizliğim olur, mesele rayından çıkar…- Mesele dikkatlerinizi edepsizlere değil, edepsizliğe çekmek.
Bir kötüyü yok etmek kolay, mesele bir kötülüğü yok etmek…

Niye sanatçılardan örnek verdim?
Örnek alınan oldukları için…
Hiçbir çocuk kendine bakan-milletvekili traşı yaptırmaz
Hiçbir çocuk köşe yazarı gibi papyon/fular takmaz
Hiçbir çocuk diplomat gibi pipo kullanmaz, iş adamı gibi puro kullanmaz vs vs….

Sonuç;

Milyonlarca internet sitesi var ülkemizde; en dindarından en dinsizine, en okumuşundan en lümpenine, bakın altındaki okur yorumlarına, gözlerinizle görün halkımın edep düzeyi nerde!

Ne güzel söylemiş eskiler;
EDEP YAHU !!!


Bedirhan Gökce / 14. Haziran 2010

Kaynak : http://www.bedirhangokce.com/yazilar.php?ID=43

Al sana karne

Çocuklarımızın karne aldığı şu haftada karneyi konuşmak isterdim sizinle…

Hem de ilk ne zaman hayatımıza girmişten başlayarak söze.

“Cüzdan”dan “karne”ye, “mektep”ten “okul”a, “talebe”den “öğrenci”ye neler değişmiş bizde…?

Neden şimdiki gibi iki dönem değil de üç dönemdi eğitim…?

O devirde kız-erkek her öğrenci üç yabancı dil öğrenirken şimdi neden bir yabancı dili bile zor konuşuyor, Türkçenin yanı sıra Arapça ve Farsçayı biliyorken üstelik…

Alınan karnelerdeki başarı/başarısızlıkta anne babanın başarı/başarısızlığı ne?

Tatilden bahsetmek isterdim, mesela “tatil eşittir deniz” mantığı ne zamandan beri oturdu belleğimize?

Eskilerin tabiri ile “sıla-i rahim” denen “anne baba memleket” ziyareti nasıl ve ne zaman büründü bu şekline…?

Çocuklarımızın kahramanları/idolleri mesela; dizilerden mi, tarihte yer etmiş değerlerimizden mi?

Tarihini ne kadar biliyor dershaneden dershaneye koşturan çocuklarımız?

Ne kadar tanıyor kendi değerlerini?

Oğlan dedesine, kız ninesine niye hiç benzemiyor sizce?



Evet, konuşmak isterdim bütün bunları; gündelik telaşlarda her günkü konuşulanları konuşmak yerine…

Yarının gündemini değil, yarınların gündemini konuşmak isterdim sizinle…

Hamaset ve hakaretle yürütülen “terör” konusunu, on yıl sonrası ile getirmek isterdim önünüze...

Bütün yöneticilerin iktidardan muhalefete, sivil toplum kuruluşlarından askerlerine kadar, tek bir resim vermelerini isterdim ikincil bir hesapları olmadan, “siyaset üstü”; sadece memleket sevgisiyle…

Oysa biliyorum ki; kendisine ulaşamadığımın çocuğuna ulaşmak, sahanda su dövmeye eş bizde…



Şimdi dizilerden mi çıkacak bu kahramanlar? Yoksa İçimizden mi?

Binlerce isyanı bastırmış tarihten mi alınacak bu dersler?

Yoksa Polat’ın Kurtlar Vadisinden mi?

Biz, göz bebeklerimizi bu işlere terletmediğimiz sürece daha çooook öper;

Behlül’ler Bihter’leri....



Bedirhan Gökce / 21. Haziran 2010


Kaynak : http://www.bedirhangokce.com/yazilar.php?ID=44