Prof. Karaman: Muaviye'yi Sevmem!


“Muaviye’yi sevmem, ama sövmem de... Ehl-i Beyt sevgisiyle Muaviye bir kalpte birleşmez!”




Taha Akyol 13 Ocak tarihli yazısında Prof. Hayrettin Karaman'la geçen bir sohbetten bahsetmiş ve şöyle yazmıştı:
Ehli-Beyt ve Muaviye
Önceki gün Prof. Hayrettin Karaman’la görüşürken sözü Hz. Ali ile Muaviye arasındaki ihtilafa, yaşanan vahim olaylara getirdim, görüşünü sordum.
Çünkü geçmişte birçok Sünni tarihçi o facialar için “içtihat farkı” demekle yetinmişler, eleştirel ve analitik bakmaktan sakınmışlardı.
Muaviye’yi eleştirmek gerekmez miydi?

Hayrettin Hoca şunu söyledi:
“Muaviye’yi sevmem, ama sövmem de... Ehl-i Beyt sevgisiyle Muaviye bir kalpte birleşmez!”
Sonra geniş bir şekilde olayları anlattı, özetle:

“Muaviye meşru halife olan Hz. Ali’ye isyan etmiştir, âsidir! Peygamber Efendimizin bir hadis-i şerifi vardır; meşru idareye isyan edileceğini ve Ehl-i Beyt’inden şehitler ve mazlumlar çıkacağını söylemişti. Peygamberî bir ilhamla önceden ifade etmiştir bunu. Muaviye’nin Hz. Ali’ye isyanı dinen de meşru değildir...”
Sözlerinin devamında Karaman Hoca, Yezid’e biat ettirmek için Ehl-i Beyt’e yapılan zulümleri ayrıntılarıyla anlattı.

Hayatın çeşitli renkleri
Hayrettin Karaman’ı dinlerken 19. yüzyıldaki en büyük âlimimiz olan hukukçu ve tarihçi Cevdet Paşa’yı hatırladım. Bu vahim olayları anlatırken yüreğinin nasıl kanadığını ve Ehli Beyt için nasıl gözyaşı döktüğünü hissedersiniz ama Muaviye’yi böyle eleştirmekten sakınır.
Çünkü ‘gelenek’te “kutsal”la “tarih” iç içe geçmişti.

Karaman’ın anlatımında ise o olaylarda “kutsal”la “tarih” (ya da insan) arasındaki ince farkın titizlikle ortaya konulduğunu görüyoruz.
Karaman’ın bu bakışı Sünni İslami tarihçilikte bir yeniliktir, ufuk açıcıdır.

Muaviye’yi ben de sevmem, sövmem de... Bunun yanında, siyasi ve askeri zekâsı, bilhassa İslam’ı denizlere açması önemlidir. Denizlere ve değişik coğrafyalarda değişik kültürlere açılmak İslam’da bilim ve felsefenin gelişmesine yol açmıştı. Keşke 12. yüzyıldan sonra bu bilim ışığı sönmeseydi.
Netice: Nasıl tabiatta sadece iki renk yoksa tarih de ak ve karadan ibaret değildir.
İdeolojik veya itikadi “kutsal”larımız tarihin ve günümüzün renklerini görmemize engel olmamalıdır.
Hele de cinayet, terör, zulüm, işkence hiçbir “kutsal” adına meşru görülemez.

İşte Akyol'un bu yazısının ardından çeşitli tepkiler ortaya çıkınca Prof. Hayrettin Karaman da şöyle bir köşe yazısı kaleme alma ihtiyacı duydu:
Dostum S. Önsay'dan bir mektup aldım, benden nakledilen bir söz üzerine ölçüsüz ve haksız tepki gösterenler onu üzmüş ve üzüntüsü ile gerekli açıklamanın yapılması talebini şöyle dile getirmiş:
"Değerli Hocam, Taha Akyol'un sizin de adınızın geçtiği yazısına olumlu veya olumsuz; edebli veya seviyesiz yorumlar yapılıyor. Tabi ki bunlar sadece şahısların ayarını yansıtıyor (üslubu lisan ayniyle insan) ve onları bağlıyor (ötede hesabı sorulmak üzere kayda alınmayan hiçbir söz yoktur). Ancak olayın, bizi (ümmeti) ilgilendiren bir yönü var. Verilen tepkilerin birinde şu ifadeleri görüyoruz: "..efendimiz as.onlar gökyüzündeki yıldızlar gibidir buyurmuyor mu.benim sahabeme sövmeyin onlara kızan bana kızmış onları seven beni sevmiştir buyurmuyor mu.." Burada temel alınan Hadis-i Şeriflerden(tabi ki sahih ise) bir mümin neyi anlamalı ve hangi yargıya varmalıdır? Sahabe-i Kiram, Tabiîn ve Onları takip edenler yani en hayırlılarımız olarak Efendimizce değerlendirilenler için Onlar ne yaptılarsa yerindedir; ne söyledilerse doğrudur; Onlardan hata ve günah sadır olmamıştır, diyebilir miyiz? Bu anlayış Onların masum olmaları yani ancak Peygamberlerimize bahşedilen "İsmet" sıfatını Onlara da vermek anlamına gelmez mi? Ayrıca 'içtihatlarında hata etseler bile bir sevap vardır' müjdesi ve kefaleti mutlak mıdır? Yoksa müçtehid de olsa bir insanın söz ve davranışlarının bu referansa layık olması için söz konusu görüş ve tavırlarının bazı kayıt ve şartlara haiz olması mı gerekir?"
Ben ne demiştim, önce onu tekrarlayalım: "Ben Muaviye'yi sevmem, ama ona sövmem". "Bir gönülde Ehl-i Beyt sevgisi ile Muaviye ve Yezid sevgisi bir araya gelemez".
Evet ben böyle dedim ve diyorum.
Peygamberimiz (s.a.) "Sövmeyin" diyor, ben de sövmüyorum, Peygamberimiz "onları seven benim sebebimle (beni sevdikleri için severler, onlardan nefret edenler de benden nefret ettikleri için böyle yaparlar" buyuruyor. Ben bu hadise de dayanarak "Peygambermiz'in göz bebeklerini inciten adamı ve adamları sevmiyorum; çünkü hadis Peygamberimize olan sevgiyi öne alıyor ve ashabın da bu sebeple sevilmesini istiyor. Bir kişi Peygamberimizin üzerlerine titrediği aile fertlerini üzer, onlara hakaret eder, tehdit eder, sonunda meşru halifeye isyan eder ve kılıç çekerse "yine de onu sevin" demiyor, hadis bu manaya gelmiyor.
Ashab elbette masum değildir, yanılır, günah işler, yanlış yola gider; bu takdirde de –böyle olan ashabın- peşinden gidilmez ve böyle yapanlar sevilmez. Efendimiz hayatta ilken içki içen, çalan, yalan söyleyen, iftira eden, O'nun sırrını düşmanlarına bildirmeye teşebbüs eden ashab da olmuş, Peygamberimiz bunlara gerekli cezayı vermiştir.
Peygamberimiz (s.a.) Ammâr'a "Seni meşru başkana isyan edenler (bağîler) öldürecek" demiş ve onu Muaviye'nin askerleri öldürmüşlerdir. Meşru halife olan Hz. Ali'ye isyan etmek ve silah çekmek günahtır, caiz değildir; Muaviye ve yandaşları bunu da yapmışlardır. Hz. Peygamber'i sevenler bunları yapmazlar, bunları yapanlar da sevilmezler, ama Ehl-i sünnetin bir kuralı olarak onlara hakaret edilmez ve sövülmez.
"Aradan asırlar geçmiş, bu konuları kapatmak gerekirken niçin üzerini açıp yarayı kanatıyorsunuz?" denebilir.
Hiçbir gerçeğin üstü örtülemez, örttüm diyenler kendilerini aldatırlar, kitaplar, şîanın aşırı, canlı ve hep tekrarlanan tepkileri ortada iken bu tarihi olayları konuşmamak veya konuşup da (kitaplara yazıp da) haklıya haklı, haksıza haksız dememek, ictihad kavramını saptırmak yarayı iyileştirmez, aksine besler. Bana göre doğrusu olayları olduğu gibi ortaya koymak, İslam'ın değişmez dini, ahlaki ölçülerine göre değerlendirmek doğru davranıştır ve hem ibret almak hem de ümmetin parçalarını birbirine yaklaştırmak için uygun bir tavırdır.
Ashabın rivayeti sahih ise alınır, reyine gelince başka muteber reyler ve bunların dayandığı delillere göre alınır veya terk edilir.
bende seni sevmiyorum.ne sana nede senin gibi sahabe düşmanlarına asla fırsat vermeyecek ve her yerde anlatacağız...

neyini protesto ediyorsun...
puntolar o kadar kötü ki okuyasım gelmedi...

Forumlar da bu tür protestolar pek bir şey ifade etmiyor haklı olsan bile sana tavsiyem facebook'tan yap protestonu...

Burada çok yapıldı en nihayetin de konu kilitlenir kimseyi fikirlerinden soyutlayamıyorsun..

sen ne kadar cesaretlisin.bu cesaretin cehaletinden ileri geliyordur.çünkü efendimiz a.s sahabeme sövmeyin onlara söven bana sövmüştür onlara buşğzeden bana etmiştir.onları seven beni sevmştir buyuruken sen sahbeyi sevmiyorum demen ehli sünnet itikadında olmadığını yada az önce ifade ettiğim gibi cehaletinden ileri geliyor..cahil cesaretli olur ama işin içinde din ve itikad varsa belki milyok kere düşünüp öyle yazmalı. öyle değilmi cahil kardeşim...

dinlediğin hocaların ismini yazarsan orhan arkadşın yaptığı gibi ALLAH rızası için sana yardımcı olurum.