Bakın böyle bir istekte bulunmak yanlış değildir ki. Mesela Mardin'in bir köyünde çocuklarımız Türkçe bilmiyor olabilir. Orada görev yapan öğretmenimiz de Kürtçe bilmiyor olabilir. Öğrenci için de öğretmen için de zor bir durum. Devletin o öğrencileri ilkokula hazırlaması gerekir. Bunu mesela anaokulları ile yapabilir. Bölgede görev yapan öğretmenlerimizde biraz gayretle, biraz da devletin desteğiyle Kürtçe öğrenirse, bölgedeki çocuklarımız daha az zorlanır. Daha sağlıklı bir eğitim alır.

Fakat anadilde eğitim diyenlerin amacı çocuklarımızın daha iyi bir eğitim alması değil. Çocuklarımızın Kürtçe'yi öğrenmesi değil.

İşte buna katılıyorum sonuçta almanyada Türk bakkal diye seslenebiliriz,ama vanlı bakkalımıza kürt bakkal ahmet amca demiyoruz di mi
Bunun yanında o bölgede en fazla seçmeli ders olarak koyulabilir,ana dil okulda öğretilirse zate anadil olmaktan çıkar.Aileler içinde bulunduğu ülkeye uyum sağlamaya çalışırsa kendi kötülüklerinedir bu sonuçta hepimiz aynı vatanın insanınıyız inadın gereği yok.Eğitim dilinin kürtçe olması kısa vadede onları mutlu edebilir ama 20 yıl sonra ne yapacak,ne iş bulacak o insanlar ?Devlet kendi eliyle kendine yabancı birey yetiştiremez.

Kesinlikle katılıyorum. Birde sürekli önümüze yabancı ülke örnekleri konuyor. Kendi adıma konuşayım, o ülkelerin tarihini ve yapısını da tam bilemediğimiz için susuyoruz. Ama mesela Amerika'yı biliyoruz.

Deniyor ki Amerika'da İspanyolca ikinci anadil. İyi de zaten Amerikalı dediğimiz, İspanyol, Portekiz, İngiliz.. Böyle bir ülkede anadil ingilizce 2. anadil ispanyolca olması gayet normal. Eğer Kürtler ile Amerika örneğini karşılaştıracaksak, Anadolunun yerlisi Kürtleri Amerikanın yerlisi kızıldereliler'e benzetmek gerekir. Avrupadan gelip Amerikaya yerleşenler, Kızılderelilere hangi hakları vermiş? Bunu bize söylesinler.

İşte gerçek budur.

Devletin Dini olmaz ama Dili olur çelişkiye bakın İkisi de olacak...
Dil,Din,Tarih yoksa o devletin devamına lüzum da yoktur... Ama düzen böyle sıkıntı ve yozlaşma da alabildiğine

Resmi dil Türkçe olmakla beraber okullar da Kürtçe eğitimin önü açılmalı...

Bu seçmeli olabilir isteyen alır,isteyen almaz yahut başka okul,yada kurslar açılabilir ama şunu es geçmeyelim okullar da önce Irkçılığa dayalı "Türklük" dayatmalarına son verilmeli...

İsteyen istediği dili rahatlıkla öğrenebildikten sonra hiç kimseyi resmi dilin Türkçe olması zaten ilgilendirmez...

Ama açılan kurslar,okullar vs 15 tane öğrenciyi bulamıyor kazı bakalım biraz neden bulamıyor,neden korkuyor gitmeye..?

Nerden biliyon kapıda eli sopalı bir yığın ülkücü geçinen ırkçının bulunmadığını..? Yahut gidince bulunmayacağını..

Kürtçe şarkı söyledi diye komaya sokulan kürtleri okuduk hep haberlerden sadece kurs açmakla bitmiyor bir yandan bu korkuyu bu ezilmişlik ruhunu da yok etmek gerekiyor...

Ancak diğer diller de rahatça öğretilebildikten sonra da resmi dille kafayı bozan olursa o zaman art niyet aranmalıdır..

Biz Kürtçe dil değil ki falanca şurdan çakma gibisinden aşağılık kompleksine kapılırsak bu sorun önümüzde ki bin yılda aşılamaz

Kürtçe ne 'seçmeli ders' olmalı Kürtlerin okuyacağı, ne de Kürtlerin 'eğitim dili'. Her ikisi de 'psikolojik' olarak önemli, ama sonuçta 'Kürt'e Kürt'ün propagandası' hüviyetinde. Kürtler zaten şöyle veya böyle Kürtçe biliyor. Tamam, eğitim onların dillerini geliştirmelerini sağlar, doğru... Ama bence asıl önemli ve acil olan, Kürtçeyi Türklerin öğrenmesi... Bu nedenle Kürtçe seçmeli falan değil 'zorunlu ders' olmalı, İngilizce, Fransızca gibi bütün Türkiye'de... Altyapı hazır değildir, öğretmen yoktur, bahane çoktur; ama başka türlü de 'Türk'ü 'Kürt'e katmak zordur. Genç Siviller'in bir kampanya sloganında dedikleri gibi, 'biraz da biz Kürt olalım', yıllardır onları Türk yapmaya çalışıyoruz. Biz Türkler, Kürtlerin Türk oldukları kadar Kürt olmazsak eşit kardeşlik iddiamız ciddiye alınmaz, birlikte yaşama irademizin varlığı anlaşılmaz.

Bu ülkede okula giden her Kürt Türkçeyi öğreniyor; okuyor, konuşuyor, şarkı söylüyor hatta şiir yazıyor Türkçe.
Peki Kürt olmayanlar, yani Türkler? 'Kardeş'lerinin dilini biliyorlar mı? Hayır. En basit, en temel üç-beş cümle bile kuramıyorlar. Dostlarının hatırını soracak, onlara 'jest' yapacak kadar bile bilmiyorlar Kürtçeyi.
Bu yüzden asıl gerekli olan, Türklerin de Kürtler kadar 'kardeşlerinin dillerini' öğrenmesi. Haziran sonu. 'Vesayet ve Demokrasi' konulu son Abant toplantısındayız. Bütün gün süren müzakerelerin ardından otelin bir köşesinde saz ve ses ustası Bayram Bilge Tokel'den nefis türküler dinliyoruz. Yirmi-otuz kişilik grup eşlik ediyoruz büyük ustanın türkülerine... Sonra sözü Diyarbakır'dan Muhammed Akar alıp Kürtçe şarkılar söylemeye başlıyor, yanık, oynak türküler... 'Bizim türkülerimiz'i bizimle birlikte söyleyen bu insanların şarkılarına biz, anadili Kürtçe olmayanlar katılmıyoruz, katılamıyoruz. En bildik, en bizden nağmelerin sözlerini bilemiyor, bin yıldır kardeş olduğumuzu iddia ettiğimiz Kürtlerin müziklerine eşlik edemiyoruz. Böyle kardeşlik olmaz; kardeş kardeşin dilinden anlar. Anadili şöyle veya böyle 'kırmızı çizgi' içine sokmak, anadil üzerinde tartışmak 'kardeşliğimizi' bozar. En önemli kırmızı çizgi, barıştır. Barışa ulaşmak ve birlikte yaşama mekanizmalarını geliştirmek için kırmızı çizgiler icat etmek ezberlere devam demektir. Önce, 'kırmızı çizgilerimiz' lafını 'icat edenleri' hatırlayın ve bunu nasıl 'takoz'a dönüştürdüklerini... Sonra, bu anlayış ve dille barışın neden mümkün olmayacağını anlayacaksınız.


Hakikaten yazarımız çok mu iyi niyetli . Bu kadar geniş anlayışıza teslim olmamız bize zarar verirmi vermez mi tam olarak idrak edemiyorum.