Akşamdı…
Acımı azdırırcasına akşamdı…
Kurşun yarası gibi göğsüme bıraktığın ayrılığı
Ve içimi tutuşturan bakışını…
Ağlayamadım…
Güvercinler bile yoktu yeni camiinin önünde…
Akşamdı ve adressiz kaldım…
Ah! Keşke erken olsaydı biraz daha…
Şurada bir simitçi bağırırdı hiç olmazsa yanık sesiyle…
Avunurdum…
Herkesin gittiği yerde…
Ve herkes giderken akşam diye…
Ey beni bırakıp giden;
Ne bıraktığını bile bilmeden…
Şimdi bütün bu yokluğun…
İnadına kavuşmak olacak…
Senin sadece adın ayrılık…
Her yerde sen varsın artık…

şimdi sen olsaydın
böyle mi olurdu geceleri
üşütürmüydü ayaz ellerimi

şimdi sen olsaydın
böyle mi öterdi kuşlar
yalnız kalır mıydı sokaklar

şimdi sen olsaydın
solar mıydı penceremde güller
gider miydi dallarından bülbüller

şimdi sen olsaydın
elim gider miydi tetiğe
sıkar mıydım sensizliği kalbime

sen giderken
ardından bakakalmak düştü bana
bir de bu dizeleri yazdıracak bir kaç kelime

sen giderken
hüzün düştü bana
ve bir kaç damla gözyaşı avuçlarıma

ve sen giderken
ayrılık düştü bana
en afillisinden kuyruklu bir ayrılık

Demek şimdi gidiyorsun
Yarım halde
Darmadağın bırakıp beni
Viran bir şehir gibi
Demek şimdi gidiyorsun
Kapıyı çarpıp bakmadan arkana
Git gitmek istiyorsan git
Sensizlik koymaz bana diyemem
Her akşam meze yaparım
Çilingir soframda
Ve içime atarım sensizliğimi

Kim bilir neler bekliyor dışarıda seni
Kim bilir hangi tuzaklar
Hangi yalan sevdalar
Sahte gülümsemeler
Kim bilir kimler tutacak ellerini
Kimler öpecek seni benim yerime
Kim sevebilecek seni
Benim kadar söyle
Kim ölecek senin için
Çekip gittiğin zaman
Benim gibi böyle


sen giderken karanfiller sıralıydı sıralıydı
içlerinden biri var ki benim gibi yaralıydı.....

hırçın sevdaların kucağında
huzuru arıyorum
aşkın büyük dalgalarında kaybolsamda
biliyorum ki karada mutluluk
biliyorum ki bir yerlerde var
biliyorum ki beni bekliyor
arada bir durulan denizim
umut veriyor bana
ama birden girdaplar ve fırtına...
tekrar diplere batıyorum
soluksuz ve sadece sessiz...
son gücümle itiyorum kendimi
sonra yine güç ve güvenle buluşuyor ruhum
çünkü biliyorum ki
biryerlede beni bekliyor mutluluk

İşte demeden
olduğu için işte.
Yorulduğum için değil alnımdan akan göz yaşım.
Taşıdığım yüküm sırtımda değil
kollarımda ki yanık izi gibi bana galü bir zamandan kalma.
İşte;
işte demeden sırf
dememek için işte.
Sular çekiliyor bir şeyin habercisi gibi.
Yeniden doğmak için bir sebep gibi.
Ya da doğduğunun farkında olmak için.
Sebep senin
hepsi senin diyorum.
Biliyorsun çünkü böyle.
Üzerini örttüğüm bir battaniye
aşık attığım küçük misketlerim yuvarlanıyor
işte dediğim zamanlara.
Üzerimde örtülüyken yünden ellerin.
Giderken ellerini duvarlara veriyorsun
gözünün kenarıyla.
Bir harf bile çıkamazken ağzımdan
nasılda örüyor bana
bu duvar kerametinde kelimeler.
İşte diyorum.
İşte dememek için sırf.
Yine de faydası yok görüyorsun.
İşte dememek için de
Bir işte lazım geliyor.
İşte dememek için sırf
işte diyorum...

SEVİYORUM SENİ...


Sen, sevincin yüreğisin,
Umudun öbür adı.
Bulutlar kadar beyaz,
Gökyüzü kadar mavi.
Yağmur da sensin,
Rüzgar da.
Alı mavi,
Aalı nar,
Ve rüzgarı rüzgar kılan.
Gece ve gündüz,
Zaman ve mekan.
Hava
Ateş
Ve su.
Birin iki,
İkinin bir oluşu.
Hazın tende dağılışı.
Ve akışı suların.
Tohumda sensin ,
Toprak da.
Mutun en yakın,
Kahrın en uzak.
Suyun en derin yeri.
Ateşin en sıcak.
Sen olmasan, yaşamak?
Kimbilir?
Nasıl fazladan bir şey…
SEVİYORUM SENİ.

Demedim mi sana ‘şair, bozuntusu
Demedim mi bir gün herkes gider diye
Herkes giderde bir tek sen kalırsın geceleri diye

Demedim mi sana yamalı kelimeler terzisi
Demedim mi yıkılırsın diye
Yıkıldın işte
Şimdi kına yaksınlar
Ardından oyun yapanlar
Dostum deyip yanına sokulanlar

SENSİN ANNE
Gözlerimdeki keder mi?
Hasretin tabi ki anne
Ne kadar bilmiyorum
Ne kadar geçeceğinide
Kokunu sineme çekmeyeli

Ruhumda ki huzur mu?
Sesinin bıraktığı kırıntılar yeter ya!
İçimdeki sırlar
Anlatmak için çırpındığım gecelerde
Yoktun yanımda
Duruyolar yanımda
Anlatacak güven dolu gözler bulamadım
Seninkiler gibi

Artık masalda dinlemiyorum
Sıcacık yatağımda
Üzerime düşen kartanelerini andıran
Yumuşacık sesin gibi değil
Hiçbie ses
Yazın kavurucu güneşi bile
Gül dudaklarında ki bir gülüş kadar
Isıtmıyor beni

Dmamarlarımda dolaşan kan
Kalbimde hissettiğim mutluluğu
Bedenimin en ücra köşesine
Taşıyabiliyor mu sensiz anne

Gözlerim değersiz misketler gibi
Donuk bakarken
Nasıl da yakutlara dönüşüyor
Sen sahneye çıkınca anne

Sonbaharda ağaçların döktüğü
Sarı gözyaşları gibi
Dört mevsim yaprak döküyorum
Sensiz kalınca anne

Hergün içime çektiğim nedir biliyor musun?
Yağmur sonrası toprak kokusu mu
Ya da akşam saatlerinde
Denizin sunduğu yosun kokusu mu
Ördüğün örük yok belki
Ama ellerinin kokusu hala saçlarımda
Ve saçlarının parıltısı hala gözyaşlarımda

Bütün istediklerimi koydun avcuma anne
Ama kapartamıyorum avucumu
Çünkü benim istediğim senin
Bana verdiklerin değil
SENSİN ANNE
Yalnız SEN…

Beni bir baharken tanısaydın
O zaman sonbaharlar inan ki
Çok değerli olurdu.
Kurumuş sarı yapraklar bile
düşmezdi dallarından

Solmadan tutsaydın ellerimden
Rüzgarlara boyun eğmeden koklasaydın
Düşlerinden
Düşlerin düşlerim olurdu.

Vazgeçmezdim ki o zaman senden,
Vazgeçemezdim.

Ne sen giderdin,
Ne umut biterdi,
Nede ben geçerdim
yaşamaktan.