Yine girdim gecenin korku tüneline cesurca,

korkarken binmeye alışıktır bu trenin vagon araları,

yine kapımda karakış

Ne zaman düşünsem seni,

intihar çığlıkları gelir kulağıma

şehrin arka sokaklarından.

İçimde eriyen buzun tepkime ısısı gibisin

Eridikçe ısıtır sonra yine donarsın

Ve her donuşunda beni de yakarsın,

Söyle gecelerimin gardiyanı olan masal perisi

Sen ne kadar, kaç mevsim yalansın..

Ne zamandır sezen söylemiyor “keskin bıçağı”

Ve artık radyolar çalmıyor bab-ı esrarı.

Uzaklarda bir yerlerde bakan gözlerin,

hangi cinayetlerini görmüştür bu gecemin.

Yer altı zindanlarında saçlarının

kimleri asmıştır boynuna dolanıp

bu yasadışı militan sabahlar.

Onursuz kalmaktansa dolaşan kanında,

yara olup kanadım her adımı andığında.

Oysa sen hiç görmedin

bu cam kesiği ayrılığın

ne depremlerin artçısı olduğunu

ve ne kadar yıkım yaptığını

o gözlerime bakan iki gözün.

Hani bu şehirden gitmek kadar

mülteci bir rüyanın orta yerinde girmiştin ya gecemin ikindisine.

Yok saydığım hayatıma,yalnızım şimdi

bu kalabalıkların mahşerinde.

Bir iç çekişsin gecemin ayazında.

Beni kovarmısın kalbinden,

Atarmısın beyninin en ücra köşelerinden

ve gözlerin nasıl görmez

sana olan susuşlarımı biriktirdiğim göz pınarlarımı.

Yağmurlar erken yağardı

her mevsimin gençliğinde kentime

Susuz kalmış martılara

ve sokak kedilerine inat

Kana kana tadıyorum

sensizlik okyanusunun tuzlu sularını.

Toprağımın kokusu geliyor

her yağmur sonrası küçük köyümün,

Günler ötesinde kalmış

ağustos mesafesindeki dağların arkasından.

Senden sonra biriktirdiğim tüm sitemleri bileyledim,

gözyaşlarının altında

geceler boyu kalmış, pas tutmuş varoluşuma.

Tüm silahlarını bana doğrult

razıyım ama ne olur dilini kana bulama.

Yüzüme gözüme saydır

terkedilmişliği ve yalnız geçen gençliğimi

Kıpırdarsam namerdim,

ama bu sevda savaşında oyun taktiği sayıp

beni arkamdan vurma..

Ne olur beni sana terket benden.

Dönüşsüz bir bilet al bu akşam

coğrafyamın en uzak istasyonuna,

bu gece gitmelisin son terk treniyle

o intihar adalarına.

Yitirilmiş tebessümlerimi biriktiriyorum salı rüyalarıma

Kalmak için artık erken

ey gecemin gardiyanı,

Bu çığlık sokakların meçhul failli katili beni sana terket.

Mevsimsiz bir yaprak savruluşuyla çiziyorum rotamı

Uğramadık liman

demirlemedik sahil kalmayana dek

geziyorum

yalnızlık okyanusunda maviliğini.

Ne yana dönsem mahşer mevcudiyeti,

kalabalık yalnızlar.

Bu son kaçışta olsa

bilmiyorsun ışığa kaçarken

geride bıraktığın karanlığın

neleri gizlediğini.

Bir gece ansızın uyanıyorum

uçurumun kenarından atlarken o kabus gözlerinden,

Topladım valizimi

senden arta kalan hatıraları atarak içine

Sensiz sana taşınıyorum

bedeli ağlayarak.

Bir merhabanı bekleyen

o küçük umutla bekliyorum

beni götürecek olan kahır trenini

bu gece beni sana terket.

Sen ve ben bir denklem gibi

iki bilinmeyenli

Hiçbir özdeşlik çözemiyor,

hiçbir formül bulamıyor matematik

Ansızın aklıma geliyor liseden kalma bir metod,

yerine koyma metoduydu galiba adı

buluyor sonunda çözümü aşk.

Seni yerine koyuyorum

hangi şıksın bilmiyorum.

Tek soruyu ancak yetiştirdim diyorum bu sınavda,

ama nafile bütünlemeye bıraktım seni

kalemimi kırarak.

Beni temize çekme istemem

beni sana bırak

Beni sana terket bu denklemin bilinmeyenleriyle birlikte

saçlarının zifiri maviliğine bırakarak,

Ağırlığını taşımak hayatın,

sensizliğin,

ağırlığını her gece tartmak.

Taşıyabilmek

bu katarlar yüküyle çekilmiş ağırlığı,

bir çift kırık omuzla

tek başına ayakta kalarak.

Yorgunluk belirtileri baş gösterdi

bir yanı kırık gençliğimin uyku saatleri.

Vedalar ne kadar ağır olursa olsun

her sonun bir başlangıcı var.

Ey benim son başlangıcım ağırda olsa bu karar

Ne olur beni sana terket...

Beni sana terket bu son firar..

Bu son firar...

Kahraman TazeoğLu

Sancıyan gecelerin ağırlığınca girdim hastalıklı uykularıma.

Başucumda acabalarla beynime inen saat tik takları,

Kalk git ona der gibiydi.

Dokunsan kar gibiydim parmaklarında.

Kopsan, buzul…

Acının negatifi basıyor sözlerimi.

Öldüm ulan üşümekten! Kapat/sana gözlerimi.

Vapursuz bir iskele gibi kaldım.

Mutedil dalgalı yorgunluğum.

Soysuzlaşan bir yanılgı gibi kıvrandım deliliğin biz, aşkın; sen halinde.

Meğer uçuruma yaslanmışım.

Düşünce anladım.
Girdabının burgusunda söndürmüşüm közlerimi.
Öldüm ulan düşmekten! Kapat/sana gözlerimi.

Gittin; sanki Annem öldü.

Gittin ve beni kendime uğurladın.

Kimse kendine benim kadar yoksul değildir.

İnsan kendini kendisizlikte nasıl bulur?

Bir haciz gibi girdiysen içime,
Bu benim kendime olan borcumdandır.
Sanki bir kuş gagalıyor beynimi.
Öldüm ulan düşünmekten! Kapat/sana gözlerimi.

Yaşamla aramı açacak yaralara göz yumuyorum.

Sana ağır yaralanmayı seviyorum.

Kan kaybından gülüyorum.

Dramlardan çalınmış bir ölüm gelir şimdi suzinak makamında.

Aşk yapışmıştı o gece boğazıma.
Kurtulsam ölecektim.
O yüzden aram açık aramla…
Nicedir oyunbozanım; susuyorum sözlerimi.
Öldüm ulan küsmekten! Kapat/sana gözlerimi

Her gemide bir fırtına izi saklıdır.

Bundandır kendi gözyaşlarımızda boğulmalarımız.

Saçların ağlıyor mu hala bilmiyorum ama kayboluyorsan dallarında,

Bu senin kendine sarmaşıklığındandır.

Bir kişinin yalnızlığının kaçla çarpımıdır iki kişinin yalnızlığı?
Ve kaç yalnızlık çıkar bir kişinin yalnızlığından?
Sus! Biliyorum.
Yalnızlık yokluğun avuntusudur.
Binlerce gündür boğazıma usturayım.
Özgürlükte çürüyor uçurtmamın çıtaları.
Dua et de ölümün farkına varmadan ölelim.
Öldüm ulan ölmekten! Kapat/sana gözlerimi.

KAHRAMAN TAZEOĞLU

ÜÇ NOKTA . . .

Üç noktayla yaşamasını öğreneceksin hayatı.
Nice yaşanmışLıkLar kaLacak gönLünde!
Tam seviyorum derken anlamını unutacaksın sevmenin.
Eller göreceksin tutmasını biLmeyen.
Şöyle sıkıca kavrayamıcak seni.
En ihtiyacın olduğu anda uzanmayan…

Gözler göreceksin bir damla yaş akmamış.
Şöyle sevgiyle içten içe bakmamış.
Sanki bir cam parçası ya da mercan tanesi,
Zümrüt olsa ne yazar içi zulüm hanesi.

Sonra diller göreceksin.
Aşktan mahrum, sevda sözcükleri yalan olucak.
Aşk şarkıları çok uzak…

Kalpler göreceksin!
İçinde sevdadan eser yok.
Sorsan içindedir aşkın alası,
Bir de girip baksan rengi kararmış bir kan pompası.

Âşıklar göreceksin bir birinden ayrı.
Zalimin eline düşmüş,
Bir diktatörün elinde kukLa.
Aman SEVME,
Aşkı kaLbinde sakLa…

Ya da aşığım diyenler göreceksin.
Söz de âşıktır onların ki.
Ama ne gönül var ortada
Ne de sevdanın sesi.

Sonra nokta koymak isteyeceksin hayata
Ama noktalar çok görülecek sana.
Bari virgül verin dinlenmek için,
Dinlenmesi mi olur senin gibi bir için?

Bir soru işareti belirmesin kafanda.
Düzen böyle gelmiş, böyle gider dünyada.
Ünlemlere yer verme sonra başını yerler
Karanlık zindanlarda seni mahkûm ederler.

Üç noktayı koy ardı ardına.
Yarım kalmışlığına yan.
Düzen arama dünya da
Hayattan habersiz insaN.

KAHRAMAN TAZEOĞLU